Over
Over mij
In 10 jaar van gameverslaafde naar ondernemer. Dit is mijn verhaal.
"Inmiddels ben ik dankbaar voor alle nare momenten op school, maar daar dacht ik toen heel anders over"
Rood haar, een bril, ondergewicht en weinig zelfvertrouwen, het was het ideale recept voor pesterijen op de middelbare school. Opmerkingen als ‘hé rooie’ maakten me onzeker, angstig en gaven me het gevoel dat ik er niet bij hoorde, en dat ik altijd op m’n hoede moest zijn voor gevaar. Om deze buitenwereld even te vergeten sloot ik me op op m’n kamer en speelde veel games. Ik kon op een gegeven moment bijna niet meer zonder. Toch vond ik in de jaren daarna een alternatief voor het gamen en ging ik me focussen op waar ik wél invloed op had.
Net als velen van mijn leeftijd had ik echter geen idee wat ik wilde doen na de middelbare school, dus ging ik economie studeren, daar kon ik tenslotte nog alle kanten mee op. In die periode was ik nog steeds op m’n hoede, maar de nare opmerkingen werden wel minder. Of ik liet me er minder door leiden, dat kan ook. Ik had namelijk een manier gevonden om mezelf positief op de kaart te zetten: hard werken, ik haalde mooie cijfers op school, en ik werkte zoveel als ik kon in de glastuinbouw, mijn bijbaan van destijds. Dat was ook hoe ik het gamen uiteindelijk meer los kon laten, ik besteedde al m’n vrije uren namelijk op mijn werk en kreeg daar de waardering waar ik zo naar zocht. Collega’s waardeerde m’n gedrevenheid, oog voor detail en inzet. Ik voelde me voor het eerst onderdeel van iets moois. Achteraf gezien is dit een groot kantelpunt, want ik kreeg meer vriendschappen en ontdekte ook iets wat m’n leven volledig op z’n kop zou zetten: de radio.
Nog steeds wist ik niet zo goed waar ik heen wilde in m’n leven, ik vond economie op school best interessant, maar voelde dat dit niet de richting was waar ik me verder in wilde verdiepen. Ik besloot de lokale omroep in de buurt te mailen met de vraag of ik eens mocht komen kijken in de radiostudio. Radio was iets wat ik steeds meer was gaan waarderen, want ondanks dat ik het naar m’n zin had op m’n werk waren het soms wel lange en intensieve dagen. Maar de radio maakte het allemaal wat makkelijker, de hits die ik inmiddels woord voor woord mee kon zingen en de grappige gesprekken die soms voorbij kwamen. Het leek me wel wat.
Voor ik het wist mocht ik bij de WOS (Westlandse Omroep Stichting) een kijkje achter de schermen komen nemen. Ik was verwonderd over de hoeveelheid knopjes in de studio – iets wat voor mij leek op een cockpit van een vliegtuig. Ik verzamelde vervolgens al m’n moed en mailde Mark Labrand van Radio 538 met de vraag of ik eens bij hem langs mocht komen. Hij was mijn grote radioheld, met de energie in zijn stem heeft hij me door talloze lange werkdagen gesleept. Niet veel later liep ik de studio in Hilversum binnen en werd verliefd op alles wat radio mooi maakt: alle knopjes, strakke intro’s, de muziek, de sfeer, de gesprekken op zender, alles vond ik mooi. Dit wilde ik ook! Mark vertelde dat het het beste was om bij de lokale omroep te beginnen en daarna door te stromen naar een landelijk station, dus ik nam – gevuld met een bak aan motivatie en energie – zo snel mogelijk weer contact op met de WOS. En zo begon het grootste avontuur van m’n leven.
“Alles gaat aan de kant voor dat ene doel: landelijke radio”
– Ikzelf, na m’n bezoek aan 538
Met het ontdekken van deze passie gebeurde er nog iets anders, ik had ineens een doel in mijn leven. Dat gaf richting, ik kon ergens naartoe werken. Voor het verhaal zou het mooi zijn als ik de nu volgende uitspraak van een oude wijze man had gehoord, maar helaas, ik heb ‘m gewoon ergens gelezen; ‘het kost je 10.000 uur om ergens de beste in te worden.’ Dus ik zorgde ervoor dat ik zoveel mogelijk tijd in de studio besteedde, en als ik daar niet heen kon, ging ik op een kladblok ideeën uitwerken, naar andere programma’s luisteren of audiofragmenten knippen en monteren om te gebruiken tijdens proefopnames. Ik was in ieder geval altijd met radio bezig. Die proefopnames heb ik niet heel lang gemaakt, want na een paar maanden mocht ik de zender op met m’n eerste programma; Middernacht Maarten. Zoals de naam al impliceert werd dat midden in de nacht uitgezonden, maar trots dat ik was! In de periode daarna verhuisde ik naar de zaterdagavond en vervolgens de vrijdagmiddag.
Alsof het allemaal nog niet snel genoeg ging zag ik een paar maanden later de kans om van radio echt mijn werk te maken. Ik wist dat de WOS nog op zoek was naar iemand die elke werkdag de middagshow (16.00 – 18.00) kon maken, en ondanks dat ik van mezelf vond dat er nog een hoop te verbeteren was aan mijn presentatietalent, waagde ik het erop. Ik kwam met een voorstel en werd – na een korte proefperiode – aangenomen voor de job. Yes! Maar met deze stap kwam ook een hoop stress, want ik had nu de perfecte springplank naar de landelijke radio dus moest ik het waarmaken ook. En voor een buitenstaander leek dat ook makkelijk te gaan lukken, ik werd tenslotte begeleid door radiocoach Pierre Papa, volgde logopedietraining en kreeg regelmatig feedback op basis van de demo’s die ik naar andere presentatoren stuurde, waaronder Dennis Verheugd, Silvan Stoet en Gerard Ekdom. Maar dat was niet het hele verhaal, want ondertussen ging ik vaak na m’n show naar huis met allerlei gedachtes over wat er allemaal niet goed was gegaan tijdens de uitzending, kleine details die ik als een grote mislukking zag. Uiteindelijk besefte ik dat ik best wat hulp kon gebruiken bij dit negatieve denken, en dat zou de eerste keer zijn dat ik in aanraking kwam met coaching rondom mijn mentale welzijn.
Tijdens dit traject leerde ik op een andere manier naar deze gedachtes kijken, waardoor ik me weer kon richten op de stappen die ik al wél had gezet richting de landelijke radio, hoe ver ik al was gekomen, wat er allemaal wel was gelukt en binnen een paar maanden was het beeld wat ik over mezelf had totaal anders – in zeer positieve zin. Het magische van alles vond ik nog wel dat ik die verandering zelf leek te veroorzaken. Coach Michel van Kuijeren stelde enkel de juiste vragen en ik kwam zelf met oplossingen en maakte m’n leven een stukje mooier. ‘Bizar hoe dat zo werkt’, dacht ik, en een nieuw interessegebied was geboren. Ik begon me te verdiepen in thema’s als bewustzijn, zelfreflectie en de vraag ‘waar word ik gelukkig van?’ Maar veel tijd om daarover na te denken gaf ik mezelf niet, want ik had tenslotte een groot doel na te streven, en bij de WOS deden zich allerlei gave nieuwe kansen voor.
Naast m’n dagelijkse radioprogramma kreeg ik ook de eer om twee podcastreeksen te maken, een over verhalen van mensen die iets heftigs achter de rug hebben (depressie, borstkanker e.d.), en de ander over jonge ondernemers en hun reis naar het bedrijf dat ze elk runden. Ook maakte ik een tv-serie over lokale zangers, producers en andere artiesten uit ons uitzendgebied, en later een andere reeks over lokale muziek. Daarnaast kondigde onze teamleider radio zijn vertrek aan, en uiteindelijk heb ik zijn functie overgenomen. Dat betekende dat ik aanspreekpunt werd voor alles wat met radio te maken had, de middagshow bleef maken, verantwoordelijk was voor de algehele continuïteit van de zender en dat zo’n 60 vrijwilligers hun ding konden doen. Daarnaast waren er ook een aantal evenementen die uitgerold dienden te worden op de radio, en ook dat werd mijn verantwoordelijkheid. Ik vond het onwijs gaaf, want hiermee kwam de stap naar de landelijke radio voor m’n gevoel weer een stukje dichterbij! Ook had ik veel minder last van negatieve gedachtes en kon ik meer en meer focussen op alles wat wél goed ging, en dat was een heleboel. Ik ervaarde wel meer stress, maar dat hoorde er een beetje bij, althans, dat dacht ik. Ik had in mijn naïviteit echter totaal geen idee dat ik met dit tempo van leven en werken hard op weg was naar een burn-out.
Het boek dat alles veranderde
‘Heb ik dat wel op m’n to-do lijst gezet?’ ‘Moest ik die collega nou nog informeren?’ ‘Is de vormgeving al gemaakt?’ Waarom bedenk ik dit om 02.31, ik wil een keer een goede nachtrust…’ Zomaar wat gedachtes die ik had in aanloop naar een groot evenement wat we binnenkort organiseerden op de radio. Ze hielden me wakker, en dat was niet de eerste keer. De afgelopen weken lag ik vrij regelmatig ‘s-nachts te piekeren over allerlei dingen die ik nog moest regelen op m’n werk. Daardoor voelde ik me ontzettend moe en gestrest. Toen er nog meer op m’n bord leek te komen en ik daardoor flink in paniek raakte heb ik besloten mijn volledige agenda leeg te halen voor de weken die zouden komen. Ik kón niet meer. Ik moest een stap terug doen. Ik moest rust krijgen. Maar op het werk zat dat er voorlopig niet in, het event stond op het punt van beginnen. Die dagen heb ik op m’n laatste tandvlees gelopen en me alleen gefocust op de WOS en verder op helemaal niks anders, daar had ik de energie niet meer voor. Zoiets had ik nog nooit ervaren, ik zat namelijk altijd boordevol energie. Ik voelde me niet mezelf. Direct nadat de actie voorbij was heb ik twee weken vakantie genomen en besloot na te denken over waar ik naartoe wilde, want dit kon zo niet langer.
Ik las op dat moment het boek ‘The Seven Habits of Highly Effective People’ van Stephen R. Covey, en hij schreef over het concept ‘start met het einde voor ogen’. Hij was in gedachten te gast op een begrafenis waar vele mensen een speech gaven over wat ze waardeerden in hun verloren dierbare. Het opvallende was dat hij te gast was op zijn eigen begrafenis. Hij begon letterlijk met het absolute einde voor ogen. Dat deed hij zodat hij zichzelf vervolgens dit soort vragen te stellen: ‘wat wil ik dat mensen van mij onthouden?’ en ‘wat wil ik bereiken in mijn leven?’ Uiteraard legde ik mezelf deze vragen ook voor, en ken je dat gevoel dat alles ineens lijkt te kloppen? Alsof alle puzzelstukjes in elkaar vallen? Dat is wat er toen bij mij gebeurde. Ineens werd me duidelijk waarom ik radio was gaan maken en ik besefte dat ik daar eigenlijk zo snel mogelijk mee te stoppen had wilde ik op lange termijn gelukkig worden. Mijn doel om bij een landelijke zender aan de slag te gaan was ook per direct van tafel. En dat terwijl ik daar jarenlang van gedroomd had.
“Als je weet wat je wilt dat mensen op je begrafenis over je zeggen, ken je je eigen definitie van succes”
– Stephen R. Covey (The Seven Habits of Highly Effective People)
Deze keuze is minder impulsief dan hij lijkt, want ik zei eerder wel dat ik mezelf geen tijd gunde om na te denken over waar ik gelukkig van werd, maar ik ben toen wel gestart met elke dag opschrijven waar ik blij van werd, en met die gegevens kon ik nu – en paar maanden later – een duidelijk patroon zien. Impact maken, betekenis geven aan de levens van anderen en hen helpen bij hun problemen en uitdagingen, die zaken sprongen er keer op keer uit in m’n eigen lijst met dingen die me blij maakten. Ineens besefte ik dat ik bij de radio was gegaan om mezelf te bewijzen. Aan iedereen die mij vroeger niet mocht, iedereen die me het leven zuur maakte. En ook aan mezelf. Ik wilde laten zien dat ik wel degelijk iets kon, iets waard was. En ik heb mezelf bewezen, ik heb in korte tijd onwijs veel gave dingen gedaan en daarmee mezelf en iedereen omver geblazen. Hiermee had ik dus het doel – waarvan ik zelf niet wist dat het mijn doel was – gehaald; ik had mezelf bewezen. En de landelijke radio was ook onderdeel van die bewijsdrang. ‘Als ik daar kom dan zal ik iedereen eens laten zien waar ik allemaal toe in staat ben’ was m’n gedachte daarover. Natuurlijk vond ik radio ook gewoon onwijs gaaf, maar deze bewijsdrang was al die tijd de reden geweest voor hard werken, doorzetten en nooit opgeven. Dat had er altijd achter gezeten. Toen ik dat eenmaal door had heb ik minutenlang voor me uit zitten staren, niet gelovend wat ik zojuist had ontdekt. Maar ik voelde aan elke vezel in m’n lichaam dat dit de waarheid was. Ik heb toen besloten om me tot het einde van het jaar (2022) in te zetten voor de WOS en de projecten waar ik mee bezig was af te ronden, en op 29 december wenste ik de luisteraar voor de laatste keer een fijne avond. Mocht je benieuwd zijn naar m’n laatste woorden op de radio en welke plaat ik uitkoos om als allerlaatste te draaien, je hoort het in het fragment van 90 seconden hieronder.
Toekomst
Hoe nu verder? Dat was de vraag die me eind 2022 bezig hield. ‘Allereerst even vakantie, even pauze van alle hectiek van de afgelopen jaren’ dacht ik, en daarna wil ik iets gaan doen wat ik al m’n hele leven boeiend heb gevonden: een eigen bedrijf starten. Met het ontdekken van m’n passie om anderen te helpen, de kennis over mentale gezondheid en de droom een eigen zaak op te zetten is mijn volgende avontuur inmiddels begonnen. Op het moment van schrijven (februari ’23) ben ik bezig met het uitwerken van allerlei gave concepten om eerdergenoemde in de praktijk te brengen. Ik kom zo spoedig mogelijk met een update.